آلاینده های گازی

جمع آوری کننده های آلاینده های گازی:

وسایلی که مخصوص کنترل آلاینده های گازی و بخارات طراحی شده اند به صورت زیر طبقه بندی می شوند:

1)     جاذب ها                                                                   Absorbers

2)     جاذب هاس سطحی                                                Adsorbers

3)     اکسید کننده های گرمایی                                           Thermal Oxidizers

4)     سوزاننده های مستقیم                                                  Direct Combustors   

5)     اکسید کننده های کاتالیستی                                          Catalyst Oxidizers

جاذب ها:

جاذب ها گاز های مایع یا گاز های ناشی از واکنش های شیمیایی را از طریق تماس با یک مایع مناسب از جریان هوا جداسازی میکنند. در حالیکه در تمام طرح ها تماس کامل بین مایع جاذب و آلاینده برقرار می شود، انواع مختلفی از نظر شکل و عملکرد وجود دارد.چنانچه حلالیت گاز یا فشار بخار باعث بهبود میزان جذب شود، جداسازی این طریق صورت می گیرد.

جاذب های سطحی:

در این روش آلاینده از طریق جمع آوری بر روی یک جامد جدا می شود. از آنجایی که جذب سطحی یک فرآیند فیزیکی است، در آن مولکول های آلاینده به سطح جامد چسبیده و هیچ گونه واکنش شیمیایی بین آنها رخ نمیدهد و دوباره امکان پاکسازی وجود دارد. این مواد جاذب میتوانند الکل های مولکولی یا کرین فعال باشند.

اکسید کننده های گرمایی:

در مواردی که آلاینده قابل سوختن است میتوان از اکسید کننده های گرمایی یا پس سوز ها استفاده کرد. در این وسایل جریان هوای آلوده به یک وسیله گرممایی یا دارای شعله باز که داری یک محفظه است هدایت می شود و پس از سوختن آب و کربن دی اکسید تولید می شود. دما در این قسمت بین 1000 تا 1500 درجه فارنهایت است و برای سوختن کامل نیاز به زمان و جریان کافی می باشد.

 

سوزاننده های مستقیم:

تفاوت این وسایل با اکسید کننده های گرمایی در این است که در اینجا هوا و آلاینده گازی و سوخت مستقیما سوزانده می شود. و سوخت آن نیز گاز طبیعی یا گازوییل و یا مشابه آنها است.

اکسید کننده های کاتالیستی:

این وسایل ممکن است در جایی که آلاینده قابل احتراق است بکار روند. جریان گاز یا هوای آلوده قبلا گرم شده و سپس از یک بستر کاتالیستی عبور میکند. کاتالیست، اکسیداسیون مواد قابل احتراق را بهبود می بخشد و آلاینده ها در اثر سوختن به کربن دی اکسید و بخار آب تبدیل می شوند.معمولا فلزات خانواده پلاتینیوم که در دمای حدود 700 الی 900 درجه فارنهایت اکسیداسیون را بهبود می دهند مورد استفاده هستند.

برای استفاده از این روش یا اکسیداسیون حرارتی ، غلظت آلاینده ها باید پایین تر از حداقل حد قابل انفجار باشد. همچنین در مواردی که در هوا ذرات درشت وجود دارد ابتدا باید توسط دیگر صافی ها و غبار گیر ها آنها را جمع آوری کرد چون ممکن است باعث انسداد این اکسید کننده ها بشوند.